We zitten met z’n allen aan de boterham en, wachtend op het journaal, komt het alom bekende geweldig gemaakte reclamefilmpje voorbij. Grote Broer haakt er op in en vertelt enthousiast over een stukje Jeugdjournaal dat hij gezien heeft op school. Ik had het zelf ook al gelezen in de krant, maar zoals hij het vertelt bedenk ik me dat het eigenlijk te gek is voor woorden. Lees en huiver: Om ervoor te zorgen dat dieven je dure mobiel niet stelen koop je een bijna, niet van echt te onderscheiden, nepexemplaar. Begrijpt u het nog? Kunnen ze een handeltje beginnen in neppers. Bizar toch? Zo bang zijn we om ons ‘dierbaarste’ bezit te verliezen.

Iedereen zal het met me eens zijn: mobieltjes zijn handig. Mits ze gebruikt worden op de manier waarvoor ze zijn gemaakt en dat is bellen. Persoonlijk zie ik ook nog wel het nut van de camera; ik houd van beestjes en bloemetjes en je weet nooit wanneer je een bijzonder exemplaar tegenkomt. Ook de kids zijn favoriete onderwerpen – herstel, mijn favoriete onderwerpen. Bij hen druipt de tegenzin van de snapshotjes af, maar dat terzijde.

In de loop der jaren heeft de mobiel in het leven van veel mensen een prominente plaats in genomen. Het vervangt niet alleen je agenda, maar ook je lijfelijke vriendenkring. Een zorgelijke ontwikkeling vind ik, maar wie ben ik? Ja, wie ben ik? Een dame van middelbare leeftijd, waarvoor de techniek soms wat te snel gaat. Ik wil wel mee, maar niet in alles. Wat me de laatste tijd mateloos irriteert is het gebruik van Facetime of Skype terwijl je bijvoorbeeld je boodschappen haalt.

Stel je voor: je loopt in het winkelcentrum en iemand naast je loopt met de telefoon voor zich, gewoon met een ander te praten. Lijkt gezellig, maar ik schrik me altijd het apelazarus. In eerste instantie omdat het nogal een luidruchtige bezigheid is. Ik bedoel, je moet je toch verstaanbaar kunnen maken door al het omgevingsgeluid. Bovendien staat de telefoon daarbij vaak op de speaker! Een zware mannenstem ter hoogte van de Unicura in het schap is niet iets wat je dagelijks overkomt. Ik vraag me af wat diegene aan de andere kant allemaal kan zien. Ziet hij mij ook tussen de tandenborstels zoeken naar een medium borstel? Bij de kassa gaat het gesprek gewoon door. Absurd toch? Dan ineens een knal, mevrouw is met haar handtas achter het hekje tussen de kassa’s blijven hangen. Mobieltje op de grond, verbinding verbroken. Flappdrol.

Nanna
Voor wie, net als de eindredacteur,
de reclame niet gezien heeft: zie hieronder

Wil je ook een verhaal / ergernis of gewoon een gedachte kwijt, maar vind je het moeilijk om het kort en krachtig onder woorden te brengen? Mail naar Nanna en ze maakt er een statement van. Ook gewoon een gezellig mailtje is van harte welkom. Mailadres: nannaprikkelpraat@gmail.com