Even gewoon tussendoor een ei dat ik kwijt moet. Persoonlijk vind ik dat ik – met Pasen in zicht – daarvoor geen toestemming hoef te vragen, toch? Dit ei begon eigenlijk als een windei, een onderbuikgevoel, maar na een tijdje broeden zou ik het toch graag hier willen delen.

De naam van mijn ei is ‘Winkelcentrum’. De laatste weken bekruipt me het gevoel dat het anders wordt dan ik me had voorgesteld. Tuurlijk ligt dat aan mij: ik heb vaak te hoge verwachtingen, waardoor ik me achteraf weer nederig neerleg bij hoe het leven is, maar toch is dit anders. Een verbouwing laat je over aan de kenners, architecten, aannemers en natuurlijk de bouwvakkers. Meerdere keren in de week verbaas ik me over hoe het één en ander geregeld is en denk ik dat ons mooie winkelcentrum straks versnippert in talloze leegstaande partjes. Dat het verloop nog groter zal zijn dan voor de verbouwing. Nu al zijn er vele lege hoekjes, het oude pand van de schoenmaker leeg, ter Stal straks leeg, Landewé leeg, de slijter stond al leeg, ADA leeg, enz. enz. Verandering is niet altijd een verbetering denk ik dan. Ook doet het houten dak bij de Aldi mij wat claustrofobisch aan, het is er donker. Misschien is dit stukje te voorbarig; het ei moet nog worden uitgebroed.

W.I.P., Work-in-progress, of wordt het straks toch een donker Winkelcentrum-in-Partjes?

Nanna
Foto: Nico Verkerk

Wil je ook een verhaal, ergernis of gewoon een gedachte kwijt, maar vind je het moeilijk om het kort en krachtig onder woorden te brengen? Mail naar Nanna en ze maakt er een statement van. Ook gewoon een gezellig mailtje is van harte welkom. Mailadres: nannaprikkelpraat@gmail.com