Laatst las ik een stukje in dagblad Tubantia dat wij ‘oosterlingen’ als we met de trein vanuit het westen bij Deventer over de brug gaan, het gevoel krijgen van ‘thuis’ komen. Dat gevoel herken ik als ik vanuit de stad over één van de viaducten van de A35 fiets. Heerlijk, bijna thuis, bijna bakkie koffie!
Wij wonen hier al tijden en hebben veel veranderingen meegemaakt. Sommige kwamen ten goede aan de wijk, sommige wat minder, enkele liepen met een sisser af. Op het internet vond ik een stukje over wat wonen in de Wesselerbrink zo leuk maakt. Ze hebben 7 redenen, in de vorm van plekken of objecten gevonden. Dit dekt mijns inziens helemaal niet de lading van ONZE wijk. Een wijk vol verschillende culturen, donker en licht net als mijn favoriete kopje Café au Lait. De reden dat ik hier woon is een gevoel, HET gevoel van over het viaduct fietsen, groeten naar wie je kent, door het park wandelen, de kinderboerderij, het winkelcentrum, thuis komen, …
Wat zou het fijn zijn als we met zijn allen, als goed voornemen voor 2019, gingen proberen om onze wijk leefbaar te houden. Een wijk waar Iedereen recht heeft op een eigen plekje. Een plekje waar je je veilig kunt voelen, waar je jezelf kunt zijn. Waar je het, in alle redelijkheid, gewoon mag zeggen als je iets niet leuk vindt of juist wel. Een wijk met een kloppend hart, namelijk de mensen die er wonen. Wat heb ik u lief, mijn Wesselerbrink(ers)!
Als afsluiting van dit melancholieke column, wens ik iedereen de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar en ga ik genieten van het heerlijke kopje Café au Lait dat op me staat te wachten, …. Volgende keer serveer ik u weer een pittige Espresso!
Nanna